Uniformiteit der individuen. 

Het is een vergissing om te denken dat de Caitiffs een gezamelijk verleden hebben, buiten gezamelijke problemen. Voor de meeste Verwanten zijn Caitiffs niet zozeer individuen, maar eerder gebeurtenissen. Net zoals een ongeluk geen naam heeft, enkel een oplossing. Caitiff word een werkwoord. Een, erg gehaat, werkwoord. Het dichtst dat één van ons bij een identiteit is gekomen, is wanneer we er echt een zooitje van hebben gemaakt. Eigenlijk best een beetje zoals een storm, veronderstel ik.

Alhoewel Caitiff uniform zijn in het feit dat ze geen specifieke clan eigenschappen vertonen, kunnen ze toch in twee basis categorieën worden ingedeeld. De Clanlozen, en degene wiens bloed te zwak is om zich waarlijk te ontplooien.

Clanlozen zijn meestal het resultaat van een impulsieve actie. Een Verwant die te vaak voedt op dezelfde sterveling. Verliefd word of zich verliest aan het Beest. Zij realiseren zich meestal twee dingen te laat. De eerste is schuldgevoel, waardoor ze iets van hun bloed aan het slachtoffer geven om goed te maken wat ze hen hebben aangedaan.. Het tweede is het moment waarop ze ten volle beseffen wat ze hebben gedaan en alle consequenties die erbij horen. Een ongeoorloofd kind is voldoende om de Finale Dood als straf te krijgen in de meeste steden. En dit voor zowel het Kind als de Verwant die deze gemaakt heeft. Anderen zijn te bang om de verantwoordelijkheid te dragen van het maken van een jonge, bloeddorstige vampier die alle lessen van onze gemeenschap moet leren en zichzelf kunnen beheersen.

Veel van deze Caitiff ontwaken zonder een spoor van hun maker. Nooit wetend wie hun leven heeft gestolen en geruild voor eeuwige verdoemenis. Ze weten niet wat hun clan eigenschappen zijn en groeien door middel van blind geluk en mislukte voedingen. Sommige hebben het geluk dat hun maker net lang genoeg bij hen blijft om de meest basale vormen van omgang met andere Verwanten te bespreken en een summiere uitleg over wat ze zijn geworden te geven. Net voor ze hen de opdracht geven voor hun onleven te vluchten. Deze hebben het voordeel toch iets van inzicht te hebben in de verandering die ze doormaken, maar zijn een potentieel gevaar voor hun makers, die ze kunnen identificeren. Dit zorgt ervoor dat ze vanaf hun eerste nacht al een potentiele vijand hebben, als de maker ooit zijn genade zou betwijfelen. Het kan ook zijn dat de maker de Caitiff probeert te gebruiken in hun eigen machtsspelletjes. Dit is meestal nog gevaarlijker en maakt hen tot het doelwit van meer Verwanten-politiek geweld dan ze ooit zullen begrijpen.

De andere soort Caitiff zijn degene wiens bloed te zwak is om de typische kenmerken van hun clan aan te nemen. Sommige van de meer…. gefrustreerde Verwanten waar ik mee sprak, refereren naar deze Caitiffs als “Dunbloedigen”, alsof de kracht van je bloed iets is waarvoor je geprezen of gestraft moet worden. Voor sommige van deze Caitiff kan het jaren duren voor het opvalt dat ze niet dezelfde karakteristieken hebben als hun broeders en zusters. Vooral bij clans met minder… specifieke krachten zoals de Toreador, Brujah of Ventrue. Vergis u echter niet.. Alle clans hebben de mogelijkheden om uit te vissen of er Clanlozen onder hen zijn. Toreadors met een sterk, bovennatuurlijk inzicht. Een Brujah die geen passie bespeurt in zijn voormalige clangenoot of een zogenaamde Ventrue die zijn genealogie niet kan opzeggen. Malkavians kunnen de krankzinnigheid in andere aanvoelen, terwijl Nosferatu hun nakomelingen op zicht herkennen. Ik heb gehoord dat de Gangrel het verschil letterlijk kunnen ruiken, terwijl de Tremere waarschijnlijk één of andere mystieke manier hebben om de volledige natuur van een Verwant te ontleden. 
Waarschijnlijk hebben de Onafhankelijken en de Sabbat ook zo hun methodes. Deze zijn mij echter onbekend.

Een leger van niemendallen.

Naar wat ik kan zeggen zijn er geen definitieve vermeldingen van noemenswaardige Caitiff tot aan het einde van Wereldoorlog 2, al is er wel sprake van Clanlozen zoals de “Stenen man” hier en daar door de eeuwen heen. Enkel geruchten natuurlijk.  Volgens alle vertellingen was de “Stenen man” een Caitiff met enorme macht die vele, voor ons onbekende, krachten bezat. Er word gefluisterd dat hij, als het een hij is, Caitiff onderwijst en beschermd, maar wat zijn doelen zijn is pure speculatie. Voor hetzelfde geld is het een Malkavian grap, Ravnos oplichterij of een Tzimisce met een onbekend plan.

Rond wereldoorlog 2 was er een enorme stijging van het aantal Verwanten, vooral onder de Clanlozen. Heel wat soldaten werden door hun makers gered en kregen een tweede kans als ondoden. Anderen verloren hun makers aan het oorlogsgeweld, voordat ze konden worden uitgelegd wat ze waren, wie ze waren en tot welke clan ze behoorden. 

Onheilspellend gefluister

Wat mij veel meer zorgen baart, is dat ik bewijzen heb gezien van cultussen die Gehenna, of het einde der tijden, wensen te bespoedigen. Geen enkele van de Caitiffs waar ik mee gesproken heb, weten genoeg om hen te ontmaskeren. Maar naar wat ik begrepen heb uit de gefragmenteerde getuigenissen, zijn deze op ziek om de Oudsten te wekken. Deze misleide Caitiff hopen dat dit hen zal plezieren en ze hen zullen mogen dienen in plaats van als voedsel te worden geconsumeerd. Nog erger is dat er een aantal organisaties hetzelfde willen doen. 

Van alle vooroordelen waar de Clanlozen mee moeten afrekenen is dit ongetwijfeld de ergste. Niemand wijst naar een enkele clan als de voorbode van de Antediluvians en hun apocalyptische honger.  Wat meer dan een beetje ironisch is, mits de Camarilla met klem ontkennen dat de Antediluvians bestaan. 

Het Opstaan van de Clanlozen.

De volgende noemenswaardige gebeurtenis in de recente Caitiff geschiedenis, is in de jaren ’50, wanneer Joseph Pander er in slaagt om legitimiteit voor de Clanlozen te verkrijgen bij de Sabbat. Pander is niet echt een Clan, meer een rang. Dat van kanonnenvoer. Pure gekheid, maar het bewijst wel dat minstens één politieke macht kon overtuigd worden om ons serieus te nemen. 

Er zijn meerdere pogingen geweest tot iets gelijkaardigs in de Ivoren Toren, natuurlijk, de meest noemenswaardige door Alexi Darba in 1973. Iedereen weet dat dit niet goed is afgelopen en niemand heeft nog ooit van die Clanlozen iets vernomen.  Het gerucht gaat dat de Justicars er zich mee hebben bemoeit, wat nogal vreemd is als de Clanlozen echt zo weinig voorstellen. Natuurlijk kunnen dit enkel wilde verhalen zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat een Caitiff overdrijft om een zekere legitimiteit te kunnen krijgen. Legendes zijn het Levensbloed van de hoop. En als er één iets is wat een Caitiff ten allen tijde zoekt, is het wel hoop.

En dat brengt ons bij het heden. De rangen van de Clanlozen lijken alsmaar meer te groeien en de sheriffs en scourges draaien overuren om hen allemaal in de hand te houden. Het alsmaar groeiende legioen van wachtende maskerade breuken of rekruten voor de Sabbat, want de Camarilla wil ons immers niet, vormt een groot gevaar voor de Ivoren Toren.

Een Confederatie van Bastaarden

Verwanten zijn het best geschikt voor de stad. Daar zijn wij geen uitzondering op. Voldoende prooien, veel slaapplekken, anonimiteit en het gezelschap van andere Verwanten die ons begrijpen, ook al stoten ze ons af. Je gaat me niet vertellen dat als alle politieke zaken van de camarilla voor de nacht voorbij zijn, dat de andere Verwanten niet smachten naar het begrip en gesprekken die de sterfelijken niet kunnen of zelfs mogen hebben.

Wat er gebeurd met verstotenen van de caitiffs?  Ik heb al veel sheriffs gezien die kalme nachten vult, met Caitiffs zoals mezelf, in de gaten te houden. Wij vervullen een niche in onze sociale ecologie. Wij dienen als de perfecte zondebokken voor de fouten en intriges van andere, legitieme Verwanten of als voorbeelden van de kracht en dominantie van de machtigere vampieren. Een Caitiff is geen omega in de pikorde van onze maatschappij, maar eerder de gedoodverfde bediende die de straffen ondergaat die vaak eigenlijk voor anderen hadden moeten zijn.

Voor degene die enkel willen vreedzaam samenleven, is samenhokken een natuurlijke actie. Een groep Caitiff kan uitkijken voor elkaar, elkaar beschermen en kameraadschap bieden waar anderen niet eens opkijken als de Caitiff ligt te creperen. Sommigen lukt het zelfs om een klein stukje stad voor zichzelf te veroveren, meestal plaatsen waar geen enkele andere Verwant wil komen. Met andere woorden de slechtste buurten waar je noch profijt, noch goede prooien vind.  De Prins laat dit meestal enkel toe als deze het gespuis niet wenst te verjagen, maar hen toch niet in de buurt wil. Natuurlijk duurt dit nooit lang. Zodra de kleine reservatie van voedingsgrond bekend word bij andere, legitieme Verwanten met een Clan, moeten ze baan ruimen. Niet dat dit moeilijk is voor de Caitiffs, want het beste maken van de dingen die hen toebedeeld worden is waar een Caitiff het beste in is. Jammer genoeg worden de kleine gemeenschappen van Caitiffs meestal snel opgebroken, voordat deze een gevaar kunnen vormen voor de gevestigde waarden. Een sheriff kan allerlei beweringen maken, gaande van dat het sabbat spionnen zijn tot duivelaanbidders. Niemand zal het voor hen opnemen en de sheriff zal automatisch gelijk krijgen.

Anderen opteren om de ladder op de harde manier te beklimmen. Er is altijd een nut voor Verwanten die de vuile werkjes, die niemand anders wil,  opknappen. Niemand ziet de noodzaak om een Caitiff’s werk als waardevol te bestempelen. Hiervoor krijgen ze meestal weinig instructies, nog minder middelen en voor het volbrengen van moeilijke taken, met moeite een minor boon. Ieder andere Verwant zou dit als een belediging beschouwen. Een sluwe Prins kan goed gebruik maken van een wanhopige Caitiff om al zijn vuilere werkjes op te knappen. Voor degene die hier jarenlang in slagen, kan er een reputatie verdient worden, misschien zelfs respect om de job gedaan te krijgen. 

Ik herinner me een sheriff die Caitiff’s als Hounds hield. Hij streek alle eer op, terwijl de Clanlozen al het werk deden. De sheriff zorgde wel goed voor hun jachtgebieden en hun slaapplaatsen. Een korte leiband in een gouden kooi. Hun lot is nooit gelijk aan dat van “echte” Verwanten en ze moeten zich constant bewijzen als sluwe agenten en opponenten. Ze zullen vechten voor het weinige dat ze hebben, met volle overgave.

Het alternatief is zich bij de Anarchs voegen. Daar heb je nog dat er op de Caitiff’s neergekeken word, maar is veel minder een handicap. 

Kleine domeinen

Sommige Caitiff verkiezen het om naar de kleinere steden te migreren. Bossen en de wildernis zijn meestal weerwolf en/of Gangrel terrein en een vampier heeft nu eenmaal mensen nodig. Daarom zoeken Caitiff’s soms een gebied waar geen andere Verwanten verblijven en claimen dat als hun jachtgebied. Zolang er geen andere, legitieme Verwanten langskomen gaat dat goed. Ook de Sabbat en de weerwolven hebben er geen probleem mee om eenzame Verwanten af te maken in hun geïsoleerde gebieden. Kleine, sterke samenlevingen hebben ook vaker banden met sterfelijke Hunters, die ook korte metten maken met een enkele Caitiff.

Ballingschap

In de grotere steden zijn Prinsen niet zo behulpzaam om Caitiff in hun stad toe te laten. Sommige executeren de Caitiff’s onmiddelijk, anderen gaan hen gewoon mededelen dat hun soort niet gewenst is en ze voor zonsopgang van het domein moeten zijn. Stad na stad slaan deuren, bewaakt door sheriffs die graag fysiek de boodschap over willen brengen, dicht. Het pad van de banneling is zo goed als een doodsvonnis. 

De meeste ontmoeten de finale dood aan de hand van klauwen en tanden van weerwolven. Terwijl anderen verhongeren, zich verliezen aan het beest of worden door de sabbat geabsorbeerd.

Zij die overleven doen dit meestal op twee manieren.  Ondanks dat Verwanten meestal territoriale creaturen zijn, is een nomadische levenstijl voor de Caitiff perfect. Hij neemt zijn hebben en houden gewoon mee waar hij heen gaat. Deze type Caitiff’s recruteren meestal een ghoul om hen te vervoeren tijdens de dagperiode. De nomadische caitiff’s hebben de meeste kans om door de Prins toegelaten te worden voor een korte tijd, zo lang ze geen residentie aanvragen. Soms worden ze ook gebruikt als boodschappers tussen verschillende domeinen. 

De andere optie is eenzaamheid in de Wildernis. Deze vampieren overleven meestal niet lang in wat voor vorm dan ook. Op een dieet van dierenbloed, geen gezelschap en weinig beschutting verliezen de Verwanten vlug hun laatste grip op hun moraliteit en neemt het Beest snel over. Wat natuurlijk lijkt voor de Gangrel, is zwaar en hard werk voor ieder ander. 

Disciplines: 3 disciplines te kiezen uit de standaard disciplines van gelijk welke clan

Stijl tips:

 Voor meer informatie over Caitiff’s, lees V20 Lore of the Clans